ممنوعیت ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ
ممنوعیت ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ بشیریت علیه بشریت
ﺑﻪ ﻃﻮریکه در مقالات پیشتر ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽﻫﺎی ﺑﺸﺮ در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮐﻮﺗﺎهﺑﯿﻨﯽ زﯾﺴﺖﺷﻨﺎﺳﺎن مردهﺧﻮار ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. آنﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻋﻼﺋﻢ ﻇﺎﻫﺮی و ﻣﻮﻗﺘﯽ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ را در ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺎﻃﻨﯽ و اﺳﺎﺳﯽ اﯾﻦ ﻋﻼﺋﻢ ﭘﯽ ﻧﻤﯽﺑﺮﻧﺪ. آن ﻋﮑﺲاﻟﻌﻤﻞﻫﺎی ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ ﮐﻪ در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮردن ﺳﺒﺰیﺟﺎت و ﻣﯿﻮهﺟﺎت زﻧﺪه ﻧﺰد اﺷﺨﺎص ﺑﯿﻤﺎر ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽ ﮔﺮدد، ﭘﺰﺷﮏ ﮐﻮته ﺑﯿﻦ ﻣﻀﺮ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺧﻮردن ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ را ﺳﺨﺖ ﻗﺪﻏﻦ و ممنوع ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ، ﯾﻌﻨﯽ آنﻫﺎ را ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺗﺪرﯾﺠﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ.
اﯾﻦ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﮐﻮتهﺑﯿﻦ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻣﯽﺷﻮد. او ﻫﻤﯿﻦ ﺣﮑﻢ را ﺑﺮای ﻋﺰﯾﺰان ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﺻﺎدر ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. او آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﺧﻮد اﻃﻤﯿﻨﺎن دارد ﮐﻪ ﮔﻮشﻫﺎی ﺧﻮﯾﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺣﺘﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﺸﻨﻮد. اﮔﺮ ﺑﯿﻤﺎر دﺳﺘﻮرات اﯾﻦ ﭘﺰﺷﮏ را ﺻﺪ درﺻﺪ ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﻤﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ از روی اﯾﻦ ﮐﻮﺗﺎهﺑﯿﻨﯽ ﺗﻠﻒ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻮرات را ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺻﺪ درﺻﺪ ﺑﻪ اﺟﺮا ﻧﻤﯽﮔﺬارﻧﺪ، زﯾﺮا در ﻻﺑﻪﻻی ﺧﻮراكﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ از راهﻫﺎی ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻘﺎدﯾﺮی ﻏﺬای زﻧﺪه ﺑﻪ ﺑﺪنﻫﺎی آﻧﺎن ﻣﯽرﺳﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎ زﻧﺪه ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ و ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﯿﺮهﺑﺨﺖ ﺧﻮد را در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻄﺐﻫﺎ و داروﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﯽﮔﺬراﻧﻨﺪ ﺗﺎ دﯾﺮ ﯾﺎ زود در اﯾﻦ راه ﺟﺎن ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ.
ﺧﻮد ﻣﻦ ﯾﮏ ﭘﺪر ﺑﺪﺑﺨﺖ، دﺳﺖ دو ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﺗﻤﺎم در اﯾﺮان، ﻓﺮاﻧﺴﻪ، ﺳﻮﺋﯿﺲ و آﻟﻤﺎن در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻄﺐﻫﺎ و ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎ و داروﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮده ﻫﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﻫﻢ داراﯾﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده ام، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ اﯾﻦ ﮐﻪ آﻗﺎی ﭘﺰﺷﮏ از اوﻟﯿﻦ روزﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ دﺳﺘﻮر داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺳﺒﺰیﺟﺎت و ﻣﯿﻮهﺟﺎت زﻧﺪه و ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﺨﻮراﻧﻢ.
ممنوعیت ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ
آﯾﺎ اﯾﻦ ﭘﺰﺷﮏ در ﻣﺮگ ﻧﻮر ﭼﺸﻤﯽﻫﺎی ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﺪاﺷﺖ؟ آﯾﺎ آن دﮐﺘﺮﻫﺎی ﺧﺎرﺟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺪن ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ را ﮐﻪ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ روز ﺑﻪ روز ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ و ﻧﺎﺗﻮانﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺎ ﻏﺬاﻫﺎی ﻣﻘﻮی و داروﻫﺎی ﻣﺆﺛﺮ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ، ﻫﯿﭻ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﺪارﻧﺪ؟ آﯾﺎ اﯾﻦ ﭘﺰﺷﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﻫﻢ ﮐﻮدﮐﺎن ﺿﻌﯿﻒ و ﻧﺎﺗﻮان را از ﺧﻮردن ﻣﯿﻮهﺟﺎت ﻣﺤﺮوم ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ، اﮔﺮ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻋﻤﺎل ﻧﺎدرﺳﺖ ﺧﻮد اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ؟ ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﻮده ام ﻣﻌﻤﺎ را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺣﻞ ﮐﻨﻢ. ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﻨﺞ زﺑﺎن ﺧﺎرﺟﯽ آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺘﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﻋﻠﻤﯽ ﻧﻤﻮدم. در اﯾﻦ ﮐﺘﺎبﻫﺎ و داﺋﺮةاﻟﻤﻌﺎرفﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﺑﻪ ارزش ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ و ﯾﺎ ﺿﺮر ﭘﺨﺖ و ﭘﺰ و ﻋﻠﻞ اﺳﺎﺳﯽ ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ اﺷﺎره ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻓﻘﻂ از ﻋﻼﺋﻢ ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ، از راه ﺗﺸﺨﯿﺺ دادن آنﻫﺎ و از ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن اﯾﻦ ﻋﻼﺋﻢ ﻇﺎﻫﺮی ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪی ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ و ﺧﻮراﮐﯽﻫﺎی ﻣﻘﻮی ﺳﺨﻦ ﻣﯽرﻓﺖ.
در دوازدﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎل ﺟﺴﺘﺠﻮ روزی ﯾﮏ ﮐﺘﺎب آﻟﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ ارزش ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﺿﺮرﻫﺎی ﻣﻮاد ﭘﺨﺘﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. اﺳﻢ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎی ﺗﻐﺬﯾﻪای و ﻣﺆﻟﻒ آن ﺑﯿﺮﺧﺮ ﺑِﻨﺮ (Bircher Benner) ﺳﻮﺋﯿﺴﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﻦ ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻋﻠﺖ اﺻﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ و ﺳﻮء ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺼﺮف ﺧﻮراﮐﯽﻫﺎی مرده و داروﻫﺎی ﺳﻤﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﺑﺮای ﺷﺨﺺ دانا ﻓﻬﻤﯿﺪن ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ای ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺑﭽﻪ ﯾﮏ مردهﺧﻮار ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ ﺑﺪن ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽآﯾﺪ. ﺷﯿﺮ ﻣﺎدری ﮐﻪ از ﺧﻮراﮐﯽﻫﺎی مرده ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﮔﺮدد، ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ، ﺳﻨﮕﯿﻦ، ﭼﺮﺑﯽدار و ﻣﻀﺮ اﺳﺖ. ﻣﻌﺪه نوزاد ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ اﯾﻦ ﺧﻮراك ﻣﻀﺮ را ﻗﺒﻮل ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﭼﻮن در اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺳﻠﻮل ﻫﺎی زاﺋﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺪن دروﻏﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﭘﺮورش ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺧﻮراكﻫﺎی ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ را ﺑﺎ ﻣﯿﻞ ﻓﺮاوان ﻣﺼﺮف ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﻣﻌﺪه نوزاد اﯾﻦ ﺧﻮراكﻫﺎ را رد ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﺳﻮء ﻫﺎﺿﻤﻪ، ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ، اﺳﻬﺎل، ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ، ﻋﺮق ﮐﺮدن، ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﻏﯿﺮه، ﭘﯽدرﭘﯽ ﻧﺰد ﺑﭽﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﮔﺮدد. در اﯾﻦ ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ اﮔﺮ ﺑﭽﻪ ﭼﻨﺪ داﻧﻪ اﻧﮕﻮر ﺑﺨﻮرد و ﭘﻮﺳﺖ اﻧﮕﻮر در ﻣﺪﻓﻮع او ﻣﺸﺎﻫﺪه ﮔﺮدد اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﮐﺸﻒ ﻋﻠﻤﯽ ﺧﻮد را آﺷﮑﺎر ﻣﯽﺳﺎزد، ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽﻫﺎ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﺼﺮف اﻧﮕﻮر و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺳﺎﯾﺮ ﺧﻮردﻧﯽﻫﺎی زﻧﺪه را ﻣﻨﻊ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ.
ممنوعیت ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ
ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ. ﺣﺎل ﮐﻮدك روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﮔﺮدد و ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻮع ﻧﺎراﺣﺘﯽﻫﺎی ﺗﺎزه ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﯾﭗ، آﻧﮋﯾﻦ، آﻟﺮژی، ﺳﺮدرد، دل درد، زﮐﺎم، ﺳﺮﻓﻪ، ﺗﺐ ﻣﺰﻣﻦ، ﯾﺮﻗﺎن و ﻏﯿﺮه ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺧﻼﺻﻪ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ و از ﮐﻤﺒﻮد ﺳﻠﻮلﻫﺎی اﺻﻠﯽ، ﻫﻤﻪ ﻋﻀﻮﻫﺎی ﺑﺪن ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﻗﺺ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﯿﮑﺮوب ﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺪن از ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺳﻠﻮلﻫﺎی زاﺋﺪ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮده و ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﺧﺮاﺑﮑﺎراﻧﻪ دﺳﺖ ﻣﯽزﻧﻨﺪ.
ﺑﭽﻪﻫﺎی ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ در اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﯿﭽﺎره در اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻣﻌﺮوف، ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻣﺠﻬﺰ و در اﯾﻦ داروﺧﺎﻧﻪﻫﺎی وﺳﯿﻊ ﺣﺘﻤﺎ داروﯾﯽ (ﺳﻤﯽ) وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽﻫﺎ را ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﺪ و ﻓﻘﻂ ﻻزم ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ اﺳﻢ اﯾﻦ داروی ﻣﻌﺠﺰه آﺳﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ آورد. اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ از اﯾﻦ در ﺑﻪ آن در، از اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﻪ آن دﮐﺘﺮ، از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ آن ﺷﻬﺮ و از اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺑﻪ آن ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ رو ﻧﻬﺎدﯾﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ دارو را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ.
در ﻋﺮض اﯾﻦ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻮع آزﻣﺎﯾﺶ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ، ﺻﺪﻫﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﻋﻮض ﺷﺪ، ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻮع دارو آزﻣﺎﯾﺶ ﮔﺮدﯾﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﻗﺎﻧﻮن، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻏﺬای ﻣﻘﻮی ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺒﺎب راﺳﺘﻪ، ﺳﻮپ ﺟﻮﺟﻪ، ﺟﮕﺮ، ﺗﺨﻢﻣﺮغ، ﺷﯿﺮ، ﮐﺮه و … ﺗﺠﻮﯾﺰ ﻣﯽﮔﺮدﯾﺪ.
همچنین بخوانید: با ﺑﺪن اﺻﻠﯽ و ﺑﺪن دروﻏﯽ آشنا شوید
اول ﭘﺴﺮم را ﺑﻪ ﭘﺎرﯾﺲ ﺑﺮدم و ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻌﺮوف آﻣﺮﯾﮑﺎﺋﯿﺎن ﺳﭙﺮدم. اﺻﻼ اﯾﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺑﺮای ﺑﭽﻪﻫﺎی ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ؟ اﺻﻼ ﮐﺎر اﯾﺸﺎن ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻮع آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎی ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﺑﺮای ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺣﺴﺎب ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن، ﻏﺬای مرده، ﮔﻨﺪﯾﺪه و زﻫﺮآﻟﻮد و از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻮع داروﻫﺎی ﺳﻤﯽ، ﯾﻌﻨﯽ ﻋﯿﻦ ﻣﻮادی ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﺸﺘﻦ و از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﻻزم ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. در آن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺮﺗﯿﺰون، اورﯾﻮﻣﯿﺴﯿﻦ، ﺗﺮوﻣﯿﺴﯿﻦ و ﺳﺎﯾﺮ سموم ﻣﺨﻮف را ﺗﺎزه اﺧﺘﺮاع ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮑﺎن ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻮاد ﮐﺸﻨﺪه اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﺴﺮم ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ او را از ﭘﺎی در ﺑﯿﺎورﻧﺪ. در اﯾﻦ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش از ﻏﺬاﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ و زﻧﺪه ﻧﻪ ﺧﺒﺮی و ﻧﻪ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﻮد. اﮐﻨﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ وﺿﻊ وﺣﺸﺘﻨﺎك و ﻫﻮﻟﻨﺎك در ﻫﻤﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎی دﻧﯿﺎ ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎﺳﺖ.
ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ آن دو ﺧﺎﻃﺮه ای ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ. در ﭘﺎرﯾﺲ روﺑﻪروی ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺘﻞ ﻣﺎ دﮐﺎن ﻣﯿﻮهﻓﺮوﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻼﺑﯽ و ﻫﻠﻮی ﺧﯿﻠﯽ درﺷﺖ و ﻋﺎﻟﯽ داﺷﺖ. ﭘﺴﺮ ﺿﻌﯿﻒ و ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻠﻮ و ﮔﻼﺑﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺨﺮم ﻧﺨﺮﯾﺪم وﻟﯽ در ﻋﻮض ﮐﻤﭙﻮتﻫﺎی ﺟﻌﺒﻪ ای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﻨﺪوق ﺻﻨﺪوق وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺷﺪ. دﻓﻌﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﮔﺬراﻧﺪن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﺎﻏﯽ اﺟﺎره ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﭽﻪﻫﺎ از درﺧﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﻣﺎ ﺑﻮد ﮔﺮدوی ﺳﺒﺰ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺮای ﻫﺮ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﮔﺮدوﻫﺎ به آنها ﭘﻮل ﻣﯽدادم و از دﺳﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ آنﻫﺎ اﯾﻦ ﮔﺮدوﻫﺎی ﻣﻀﺮ را ﻧﺨﻮرﻧﺪ و ﺣﺎل اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻣﺎده ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه آنﻫﺎ ﺑﻮد. ﺑﯿﭽﺎره ﭘﺴﺮ ﻣﻦ زﯾﺮ ﻫﻤﯿﻦ درﺧﺖ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽ ﮐﻢﮐﻢ ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺖ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺷﻤﻊ ﺗﺪرﯾﺠﺎ ﺳﻮﺧﺖ و ﺧﺎﻣﻮش ﮔﺮدﯾﺪ.
ممنوعیت ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ
ﺣﺎﻻ ﻣﺮدم از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ده ﺳﺎل ﻋﻤﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﻟﺒﺘﻪ آدﻣﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﺨﻮرد ﻧﻤﯽﺷﻮد. ﺑﭽﻪﻫﺎی ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺎه ﺑﻪﮔﺎه ﯾﮏ ﺳﯿﺐ ﯾﺎ ﯾﮏ ﭘﺮﺗﻘﺎل ﯾﺎ ﮐﻤﯽ ﻃﺎﻟﺒﯽ و ﻫﻨﺪواﻧﻪ و ﻏﯿﺮه ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و ﺿﻤﻨﺎ در ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮارد در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻮب ﻃﺒﺦ ﻧﺸﺪن ﻏﺬا، ﻋﺪه ای از ﺳﻠﻮلﻫﺎی ﻏﺬاﯾﯽ ﮐُﺸﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ و ارزش ﻏﺬاﯾﯽ ﺧﻮد را ﻧﮕﻪ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ، وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﻘﺪار ﮐﻢ ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺳﻼﻣﺘﯽ اﯾﺸﺎن را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﻓﻘﻂ رﻧﺞ و ﻣﺸﻘﺖ آنﻫﺎ را ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮ ﻧﻤﻮد.
ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮم را از دﺳﺖ دادم، دﺧﺘﺮم ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻼﺋﻤﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮم داﺷﺖ در او ﻫﻢ ﮔﺎه ﺑﻪﮔﺎه و ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺳﺒﮏﺗﺮ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ. از ﺗﺮس اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺮادرش دﭼﺎر ﺷﻮد، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ او را ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﺮده و ﺟﻠﻮی ﻣﺮض را ﺑﮕﯿﺮم. ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﭽﺎره ام را ﻣﯽﺑﺮم و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯿﺮﻏﻀﺐ ﻣﯽﺳﭙﺎرم!
ﻣﺎ او را ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺒﻮرك ﺑﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻌﺮوف ﺳﭙﺮدﯾﻢ. آنﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎرﺷﺎن ﺑﻮد اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ، ﺣﺘﯽ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﯾﺶ را ﺳﻮراخ ﻧﻤﻮده و ﻣﻐﺰ آن را ﺑﺮای آزﻣﺎﯾﺶ در آوردﻧﺪ وﻟﯽ ﻫﯿﭻﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻋﺎﻣﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﻨﻤﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﻃﺮف ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﭽﻪ را ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺨﺼﻮص ﮐﻮدﮐﺎن ﺗﺤﻮﯾﻞ دادﻧﺪ. اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن آﻧﺸﺎرﻫﻮﻫﻪ (Ansharhohe) ﻧﺎم داﺷﺖ و ﭘﺰﺷﮏ آن ﺑﻪ ﻧﺎم وﻟﻒﮔﺎﻧﮓﺗﯿﻠﯿﻨﮓ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن وﺣﺸﯽ و ﺑﯽرﺣﻢ ﺑﻮد. او ﮐﻠﯿﻪ آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺎرﻫﺎ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﮐﺮد، وﻟﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯽ، ﻋﺎﻣﻠﯽ و ﯾﺎ ﺳﺒﺒﯽ ﺑﺮای ﺗﺐ ﻣﺰﻣﻦ ﮐﻮدك ﮐﺸﻒ ﻧﻤﺎﯾﺪ.
اﺻﻼ آنﻫﺎ ﭼﻪ ﻋﺎﻣﻠﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺑﺪن ﻫﻤﻪ ﮐﺲ و ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﻣﻮﺟﻮدﻧﺪ، وﻟﯽ در ﺑﺪن ﺿﻌﯿﻒ ﯾﺎﻏﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﺮابﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. اﮔﺮ ﯾﮏ ﻋﺎﻣﻞ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮏﻫﺎ را ﻣﯽدادﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﭽﻪ ﻣﻦ ﻣﺼﺮف ﻣﯽﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﻧﻤﯽداد، ﺑﻠﮑﻪ آﺷﮑﺎرا ﺿﺮر ﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮد.
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﺧﺘﺮم را ﺑﻪ ﻫﺎﻣﺒﻮرك ﺑﺮدم او ﻣﺜﻞ ﻫﺰاران ﺑﭽﻪ دﯾﮕﺮ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﺿﻌﯿﻒ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺎه ﺑﻪﮔﺎه ﺗﺐ ﻣﺰﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺖ در ﺣﺪود 37 اﻟﯽ 37/5 درﺟﻪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ زﯾﺎد دﻗﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﯽرﺣﻢ در ﻋﺮض ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه ﺑﺎ روﯾﻪ وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﭽﻪام را ﺑﻪ آﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮگ رﺳﺎﻧﯿﺪ. ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﮐﻪ از ﺑﭽﻪ ﺧﻮن ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﯾﮏ آزﻣﺎﯾﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺐ دﺧﺘﺮم ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽرﻓﺖ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺐ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽرﻓﺖ او ﻣﻘﺪار آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮏﻫﺎ را اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽداد، ﻫﺮ ﭼﻪ آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮏﻫﺎ را زﯾﺎدﺗﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻫﻢ ﺗﺐ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ 41 درﺟﻪ رﺳﯿﺪ و دﯾﮕﺮ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ از 39 درﺟﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦﺗﺮ ﻧﻤﯽآﻣﺪ. اﮐﻨﻮن رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺮای ﻣﺮدم آﺷﮑﺎر ﻣﯽﮔﺮدد ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﺴﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﺘﯽﺑﯿﻮﺗﯿﮏﻫﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ آنﻫﺎ اﻋﺘﻨﺎء ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ وﻟﯽ از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﺳﻠﻮلﻫﺎی ﺑﺪن ﻣﺴﻤﻮم ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ آنﻫﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎ روز ﺑﻪ روز ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ ﻣﯽﮔﺮدد.
ممنوعیت ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ
ﻣﻦ آﺷﮑﺎرا ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎ و داروﻫﺎ ﺑﻪ ﺿﺮر دﺧﺘﺮم ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد، وﻟﯽ ﭼﮑﺎر ﺑﮑﻨﻢ اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﺒﺮم آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻦ دوازده ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ را دارم. اﮔﺮ ﺑﻪ خانه ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ، ﭘﺲ ﺑﺮای ﭼﻪ او را آورده ام؟
اﯾﻦ آدم ﺑﯽ رﺣﻢ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﺪارد. او ﺑﺪون اﻋﺘﻨﺎء ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻫﺎی ﯾﮏ ﭘﺪر، ﮐﻮدك ﻣﺮا ﭼﻮن ﯾﮏ ﺣﯿﻮان آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﻓﺮض ﮐﺮده و ﺑﺮای ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب و ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮدن ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮد دهﻫﺎ ﺧﺮﮔﻮش و ﻣﻮش ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺗﻤﺎم ﺧﻮن دﺧﺘﺮم را ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﭘﺮورش دادن ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻮع ﻋﺎﻣﻞ را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ. اﯾﻦ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ ﭼﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ! ﻋﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ از ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ آن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ …
ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﻤﻮﻣﯿﺖﻫﺎ و ﺧﺮاﺑﮑﺎریﻫﺎ، ﮐﻠﯿﻪ ﻫﺎی دﺧﺘﺮم ﺧﺮاب ﺷﺪ و ﻧﻔﺮﯾﺖ ﻣﺰﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺮدﯾﺪ. ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ آﺷﮑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ در خانه ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺮض او ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺗﺪرﯾﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ده ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ آدﻣﯽزاد ﺑﯽرﺣﻢ در ﻋﺮض دو ﻣﺎه رﺳﺎﻧﯿﺪ. آن وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای اﯾﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪان اروﭘﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﻣﻌﻤﺎ ﺑﻮد اﻣﺮوز ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ روز روﺷﻦ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. از ﮐﻤﺒﻮد ﻏﺬای ﻃﺒﯿﻌﯽ، ﻋﻀﻮﻫﺎی ﺑﭽﻪ ﺧﻮب ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ. از ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺳﻠﻮلﻫﺎی ﺑﺪن، ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎی دروﻧﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﻀﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻤﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ روزه ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮراكﻫﺎی مرده و داروﻫﺎی ﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺪن او وارد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺴﻤﻮﻣﯿﺖﻫﺎی ﻣﺰﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآوردﻧﺪ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﻪ روزه دهﻫﺎ ﻫﺰار ﮐﻮدك از اﯾﻦ راه ﺗﻠﻒ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻓﮑﺮش را ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ واﻗﻌﯽ اﯾﻦ ﻣﺮگﻫﺎی زودرس و ﺑﯽﻣﻮﻗﻊ را در ﺧﻮد ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﻤﺎﯾﺪ.
وﺿﻊ دﺧﺘﺮم ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ آﻗﺎی ﺗﯿﻠﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : اﮔﺮ ﺑﭽﻪ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﮕﺬارﯾﻢ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ زﻧﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ، آﺧﺮﯾﻦ ﭼﺎره اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﮐﻮرﺗﯿﺰون ﺑﺪﻫﯿﻢ و ﯾﺎ ﺑﺪﻧﺶ را ﺳﻮراخ ﮐﻨﯿﻢ،ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎورﯾﻢ و آن را آزﻣﺎﯾﺶ ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ. ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﺪﯾﺪا ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﯿﺮﺧﺮ ﺑِﻨﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن آﻟﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺮای ﻣﻦ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭼﺮاﻏﯽ روﺷﻦ ﺷﺪ. ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﻣﺎه زﺑﺎن آﻟﻤﺎﻧﯽ را ﺑﺪون ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ﻓﻮری ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﺮض ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ ﺗﻐﺬﯾﻪ ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ و ﻣﺼﺮف داروﻫﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﻣﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺰﺷﮏ در ﻣﯿﺎن ﻧﻬﺎدم و او را ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﻮدم ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ. ﻓﻮرا ﻣﺼﺮف داروﻫﺎ و ﻏﺬای مرده را ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮد و ﻏﺬای زﻧﺪه ﻃﺒﯿﻌﯽ را ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﮐﺸﯿﺪ. از ﻫﻤﺎن روز اول ﯾﮏ ﻣﻌﺠﺰه ﻏﯿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ای ﭘﺪﯾﺪار ﮔﺸﺖ. ﺗﺐ ﻣﺮﯾﺾ از 40-41 درﺟﻪ ﺑﻪ 37/5 درﺟﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ، ﭼﺸﻤﺎن دﺧﺘﺮم ﺑﺎز ﺷﺪ، او ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺒﻮد در رﺧﺘﺨﻮاب ﻧﺸﺴﺖ و روز ﺳﻮم زﻧﺪهﺧﻮاری ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﻓﺖ.
همچنین بخوانید: ﺧﻮراک ﻣﺮده ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮض و ﻣﺮگ و ﻏﺬای زﻧﺪه ﺳﻼﻣﺘﯽ ﮐﺎﻣﻞ و ﻃﻮل ﻋﻤﺮ
ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿﻊ را دﯾﺪم ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ در ﻣﻨﺰل ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﭽﻪ را ﺗﻐﺬﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ. اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ روز ﭼﻬﺎرم زﻧﺪهﺧﻮاری او را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ در ﯾﮏ ﻣﻨﺰل اﺟﺎره ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ آوردﯾﻢ. ﻣﻘﺪار ادراری ﮐﻪ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن روزی از 200 ﻣﯿﻠﯽﻟﯿﺘﺮ ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﯽﮐﺮد در ﻣﻨﺰل ﺑﻪ 2 ﻟﯿﺘﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ده ﺑﺮاﺑﺮ رﺳﯿﺪ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ آﻗﺎی ﺗﯿﻠﯿﻨﮓ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت دﺧﺘﺮم در اﺗﺎق ﻣﺎ را ﮐﻮﺑﯿﺪ، دﺧﺘﺮ ﻣﻦ دوﯾﺪ و در را ﺑﺎز ﮐﺮد و دﮐﺘﺮ را در ﺷﮕﻔﺖ اﻧﺪاﺧﺖ.
اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف از ﺗﺮس اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا از اﻋﻤﺎل ﭘﺴﺖ و ﻏﯿﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ او ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎی ﭘﻮچ و ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﭘﺮوﻧﺪهﻫﺎی دﺧﺘﺮم را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ روﯾﻪ ﺑﯿﺮﺧﺮ ﺑِﻨﺮ از ﻧﺰدﯾﮏ آﺷﻨﺎ ﺷﻮم ﺑﭽﻪ را ﺑﻪ زورﯾﺦ ﺑﺮدم و ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ روز در آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻧﺎﻣﺒﺮده ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ. ﻣﺘاﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﯿﺮﺧﺮ ﺑِﻨﺮ ﻓﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه را ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ اداره ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
از زﻧﺪهﺧﻮاري ﺻﺪ درﺻﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد. آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه داﺷﺘﻨﺪ، آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ داﺷﺘﻨﺪ، درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺬای زﻧﺪه زﯾﺎد ﻣﺼﺮف ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻮﺷﺖ در ﻣﯿﺎن ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻣﺼﺮف ﺧﻮراكﻫﺎی مرده، ﻟﺒﻨﯿﺎت و وﯾﺘﺎﻣﯿﻦﻫﺎی ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ آﻧﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺤﻞ ﮔﯿﺎهﺧﻮاری در آﻣﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه اﻧﺪاﺧﺖ. آن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻦ درﺑﺎره زﻧﺪهﺧﻮاری ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﯿﺮﺧﺮ ﺑِﻨﺮ و ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ زﻧﺪهﺧﻮاری را ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﻗﺘﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد. ﻋﻘﯿﺪه داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﭽﻪ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﮕﺬارم، ﮐﻤﯽ ﻣﯿﻮه زﯾﺎدﺗﺮ ﺑﺪﻫﻢ، ﮐﻤﯽ ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺨﻮراﻧﻢ و ﮔﺎه ﺑﻪ ﮔﺎه ﭼﻨﺪ ﻗﺮص وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی در ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﺮ داروﻫﺎ ﯾﮏ ﺳﻢ ﮐﺸﻨﺪه اﺳﺖ. ﭼﻮن ﺑﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ خانه ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ، ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد، ﺷﻨﺎ ﻣﯽﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽرﻓﺖ، دﯾﮕﺮ ﻋﻘﻠﻢ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺮای ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎی ﮐﻠﯿﻪﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ زﻧﺪه ﺧﻮاری ﺻﺪ درﺻﺪ ﻣﯽﺗﻮان اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻧﻤﻮد. ﺑﻌﺪ از ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎل ﻧﻔﺮﯾﺖ ﻣﺰﻣﻦ ﺗﺪرﯾﺠﺎ رو ﺑﻪ وﺧﺎﻣﺖ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ از اروﭘﺎ دﺧﺘﺮم را از دﺳﺖ دادم.
کلام پایانی
اﮐﻨﻮن ﺗﺴﻠﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ دو ﮐﻮدك ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ ﮐﻮدك دﯾﮕﺮ از ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ. آن ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز در ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠﻒ دﻧﯿﺎ ﺑﺎ زﻧﺪه ﺧﻮاری ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ را ﺑﭽﻪﻫﺎی ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽآورم. اﮐﻨﻮن ﻣﻮﻗﻊ آن ﻓﺮا رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم را ﺑﺎز ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺠﻮﯾﺰ و ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺧﻮراكﻫﺎی مرده و ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدم و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮدن ﻏﺬاﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪ آنﻫﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎكﺗﺮﯾﻦ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ. اﯾﻦ زﯾﺴﺖﻧﺸﻨﺎﺳﺎن ﺑﯿﭽﺎره ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ روﯾﻪ ﻣﺘﻀﺎد از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻋﺰﯾﺰ ﺧﻮﯾﺶ ﺻﺪﻣﻪ ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ.
بخشی از کتاب زﻧﺪه ﺧﻮاری (ﺧﺎم ﺧﻮاری) نویسنده : آ .د .آواﻧﺴﯿﺎن
از شما متشکریم که تا انتهای این مقاله با ما همراه بودید. سوالات خود را در قسمت “نظرات” با ما در میان بگذارید، همچنین اگر ایده یا نظری در رابطه با این مطلب دارید، خوشحال می شویم آن را با ما در میان بگذارید.
عرق زیره سیاه را با خواص ضد چاقی، رفع ضعف اعصاب، نیرودهنده و هضم کننده، درمان کم خونی، زیادکننده ترشحات شیر، معالجه تاخیر زمان وقوع قاعدگی زنان جوان، پایین آورنده چربی خون، بدون هيچ اسانس و افزودنی شيميايی، از فروشگاه عطارک تهيه نماييد.
