اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی و اختلال سندرم پیش از قاعدگی

با اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی و اختلال سندرم پیش از قاعدگی آشنا شوید

سندرم پیش از قاعدگی (Premenstrual Syndrome) مجموعه ای از علایم شامل اختلال خلقی خفیف و علایم فیزیکی می باشد که پیش از شروع قاعدگی (اواخر فاز لوتئال) آغاز شده و با شروع آن پایان می یابد. شیوع این سندرم حدود 75% می باشد. فرم شدید PMS، اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی (PMDD) نامیده می شود. در این اختلال شدت علایم به حدی است که با کار فرد تداخل نموده و بر روابط اجتماعی او تاثیر می گذارد. افکار خودکشی و علایم فیزیکی شدید ممکن است بروز نماید. حدود ۳ تا ۵ درصد زنان دچار این اختلال می شوند.

اختلال دیسفوریک پیش از قاعدگی و اختلال سندرم پیش از قاعدگی

علت اختلال سندرم پیش از قاعدگی

علت اصلی PMS مشخص نیست. به نظر می رسد کاهش عملکرد سروتونین در اثر تغییرات طبیعی هورمونی طی سیکل قاعدگی عامل بروز علایم باشد. تغییر در میزان یا حساسیت دیگر ناقل های عصبی مثل گاما-آمینو بوتیریک اسید (GABA)، بتا-اندورفین و سیستم آلفا-آدرنرژیک نیز ممکن است نقشی در بروز سندرم پیش قاعدگی داشته باشد.

علایم اختلال سندرم پیش از قاعدگی

شایعترین علایم فیزیکی PMS عبارتند از: نفخ شکم، آکنه، ادم (ورم) قوزک پا، درد کمر، حساسیت و تورم پستان، یبوست، اسهال، خستگی، پرخوابی یا بی خوابی، سر درد، افزایش میل به غذاهای شیرین یا شور، درد عضلات و مفاصل، تهوع و استفراغ و افزایش وزن. علاوه بر این، علایم رفتاری و روانی این بیماری شامل نگرانی و ناراحتی، اضطراب، گریه کردن، کاهش کارایی، افسردگی یا احساس ناامیدی، اختلال تمرکز، تمایل به تنهایی و قطع روابط اجتماعی، آشفتگی و افکار خودکشی می باشد.