نقش مس در بدن انسان (بیماری های مرتبط با اختلالات این ماده معدنی)

نقش مس در بدن انسان (بیماری های مرتبط با اختلالات این ماده معدنی و منابع غذایی آن)

به طور کلی، مواد معدنی به کمک هورمون ها، ویتامین ها و آنزیم ها موجب عملکرد صحیح بدن می شوند. در بدن انسان نزدیک به 24 ماده معدنی وجود دارد که یکی از آن ها مس (Cu) است. حدود 75 تا 150 میلی گرم مس در بدن انسان وجود دارد که 75 درصد از این مقدار در عضلات و استخوان ها متراکم شده است. از طرفی، چنانچه وزن بافت در نظر گرفته شود مغز بیشترین تراکم مس را داشته و بعد از آن کبد، قلب و کلیه قرار دارند. میزان ذخیره شده مس در کبد نوزادان حدود 5 تا 10 برابر این میزان در بزرگسالان است. این مقدار در 3 ماهگی شروع به کم شدن نموده و با میزان مس ذخیره بزرگسالان برابر می شود. در این مقاله با نقش مس در بدن، بیماری های مرتبط با اختلالات این ماده معدنی و منابع غذایی آن آشنا خواهید شد.

نقش مس در بدن انسان (بیماری های مرتبط با اختلالات این ماده معدنی و منابع غذایی آن)

عملکرد مس در بدن انسان

بیشترین میزان جذب مس در قسمت بالای روده صورت می گیرد که دارای PH اسیدی است و این عمل به وسیله اتصال مس به پروتئین حامل آن (متالونئونئین) انجام می شود (مصرف مقادیر زیاد ویتامین ث باعث کاهش میزان ترکیب فوق می شود).

مس حدود 15 دقیقه بعد از خوردن در خون ظاهر می شود و به وسیله آلبومین یا آمینو اسیدهای دیگر از غشاء سلول ها گذشته و وارد سلول می شود (این نوع مس فقط 7 درصد از مس سرم را تشکیل می دهد). اضافه مس به وسیله کبد از سرم خون جدا شده و به داخل صفرا ترشح می شود و در ترکیبی که حدود 2% مس دارد ذخیره می شود و یا در ترکیب مس با پروتئین دیگری به نام سرولوپلاسمین (یکی از پروتئین‌های مهم پلاسما است که وظیفه انتقال مس را بر عهده دارد) قرار می گیرد (93% مس سرم) و به خون باز می گردد.

مقدار مس سرم در حالت طبیعی حدود 15 تا 90 میکروگرم در صد میلی لیتر است و غده فوق کلیوی به وسیله تاثیر در میزان ساخت پروتئین مورد نیاز برای آزاد شدن مس از کبد، میزان آن را در خون در محدوده طبیعی نگاه می دارد. مس پس از ورود به مغز استخوان برای سنتز اریتروکوپرین به کار می رود که تشکیل دهنده 60% از مس موجود در گلبول های قرمز خون است (ترکیب مس موجود در کبد و بافت های عصبی نیز به ترتیب هپاتوکوپرین و سربروکوپرین نامیده می شود).

به طور کلی به این اجسام سیتوکوپرین گفته می شود که نشان دهنده ساختمان آن ها است. همچنین، به این مواد سوپراکسید دیسموتاز نیز می گویند که نشان دهنده نقش آنزیمی آن هاست.