خواص درمانی گشنیز و تخم آن

با خواص درمانی گشنیز و تخم آن آشنا شوید

از اواسط تابستان تا اواسط پاییز گیاه گشنیز، چترهای گل زیبا و به رنگ سفید و گاهی صورتی شکوفه می کنند و بویی شبیه ساس توت می دهند، همین گل ها سپس به میوه های سبز یا همان تخم گشنیز تبدیل می شوند که به محض رسیدن، از گیاه جدا می شوند و می ریزند. این دانه ها حاوی مواد چرب و مواد پروتئیک، مواد سلولزی، پتاسیم، کلسیم، ویتامین ث و آ و اسانس می باشند. به طور کلی از گشنیز به عنوان ضد اسپاسم، ضد نفخ، بادشكن و اشتهاآور استفاده دارویی می شود و در بهبود دردهای موضعی مصرف سنتی دارد. گیاه و میوه های گشنیز دارای ارزش غذایی هستند و به عنوان بك چاشنی معطر در غذا استفاده می شوند. حال در ادامه با خواص درمانی گشنیز و تخم آن آشنا شوید.

مشخصات ظاهری گیاه گشنیز

گشنیز (Coriandrum sativum)، گیاهی است از خانواده جعفری (Apiaceae)، یكساله به ارتفاع ١٥ تا ٥٠ سانتی متر و بدون كرك كه تازه آن معطر است. برگ های گیاه به رنگ سبز روشن و درخشان است و بافتی نازك و ظریف دارد. پهنك برگ ها دارای بریدگی هایی است كه در برگ های پایینی، به صورت لبدار در می آید. قطعات برگ های پایینی، تخم مرغی-گوه ای با حاشیه دندانه دار نامنظم است.

برگ های بالایی دارای پهنكی منقسم به رشته های باریك و نخی شكل است. تعداد انشعابات گل آذین ٣ تا ٥ و بندرت ١٠ عدد است. گریبان، بدون برگك یا تنها با یك برگك و گریبانك معمولا دارای ٣ برگچه خطی است. كاسبرگ های گیاه مشخص و نامساوی، گلبرگ ها، سفید یا صورتی فام و گلبرگ های بیرونی، بزرگتر و دارای دو لوب عمیق هستند. مادگی آن شامل تخمدانی دو خانه و میوه اش دو فندقه و كروی است.

محل رویش و پراکنش گیاه گشنیز

گشنیز در نواحی جنوب غربی آسیا و مدیترانه می روید و در كشورهای فرانسه، مراكش، ایتالیا، روسیه، ژاپن، آمریكا و ایران (استان های آذربایجان شرقی، بوشهر، خوزستان، برازجان، سیستان و بلوچستان، كرمان، قزوین، كرمانشاه و یزد) كشت و بهره برداری می شود.

ترکیبات شیمیایی گیاه گشنیز

این گیاه شامل تركیبات اسانسی (تا حدود ١ درصد) است كه مهمترین تركیب آن لینالول می باشد. علاوه بر این، حاوی چربی و روغن (تا ٢٠ درصد)، پروتئین ها (حدود ١٥ درصد)، فلاونوئیدها و فورانوكومارین ها است.