معرفی گیاه آقطی و خواص بینظیر آن برای همه

معرفی گیاه آقطی و خواص آن

آقطی نام درختچه ای است که گاهی ارتفاع آن به چهار متر می رسد. شلیمر در کتاب خود نوشته است که دکتر پولاک آن را در ایران دیده و اسم محلی آن را یاس کبود شنیده و برگردان کرده است. به حالت وحشی در جاده های مازندران می روید و در لاهیجان و گیلان نیز از درخت های بومی است. بعد از اینکه آقطی گل کرد میوه هایش ظاهر می شود، این میوه ها به شکل دانه های کوچکی است که نخست سبز و بعد قرمز می شود و در وسط آن تخمی وجود دارد. در سویس و کشورهای اروپایی از میوه آقطی مربا و شربتی عالی درست می کنند.

خشک کردن آقطی

اگر شما در جایی هستید که به درخت آقطی دسترسی دارید، باید پوست شاخه های جوان آن را از فروردین ماه تا تیر ماه جمع آوری و خشک کنید و باید شاخه های جوان آن را ببرید و با سر کارد پوست اولش را که کمی تیره رنگ است بتراشید، و پوست دومش را تکه تکه کرده و خشک کنید. گل های آقطی را باید در خرداد ماه بچینید و به شکل دسته ای در سقف اتاقی که در معرض هوا قرار دارد آویزان کنید تا خشک شود.

برگ های آقطی را باید در خرداد ما تا تیر ماه بچینید و در سبدی بریزید و در جایی که هوا از آن عبور می کند بگذارید تا زود خشک شود. هر وقت احتیاج داشتید مورد استفاده قرار دهید. در قدیم درخت آقطی را کاملا می شناخته اند، بقراط حکیم که در سالهای 460-361 ق م.می زیست برای آقطی خواص ممتاز ملین، ادرار آور و درمان امراض زنان تشخیص داده بود.

دیوسکورید دستور می داد برگ ها و شاخه های جوان آقطی را بپزید و برای دفع صفرا و بلغم مثل سبزی های پخته بخورند. ریشه درخت آقطی را در آب می پزند و به عنوان دوای ضد سم برای درمان مارگزیدگی مصرف می کنند. در کتاب مخزن الادویه نوشته شده است که جوشانده ریشه آقطی را در آب بریزید و با آن حمام ته نشین بگیرند رحم آنها نرم خواهد شد.

معرفی گیاه آقطی و خواص آن

ترکیبات و خواص آقطی

طبق آخرین تحقیقات علمی که به دست آمده است پوست درخت آقطی دارای تانن، رزین، اسانس سامبورژین و سامبوسین است و برگ های آن در خود امولسین، انورتین، ساکارز و سالپتر دارد. گل های آقطی دارای یک روغن، مایع اصیل، تانن، رزین، کولین، قند، موسیلاژ، اسید مالیک، اسید و الریانیک و اسیدوینیک است.