آیا داروهای ضد افسردگی موثرند؟
مطالعات نشان داده اند که داروهای ضد افسردگی ناکارآمد می باشند
کاربرد ضدافسردگی ها چندی بود که بسیار بحث برانگیز شده بود. و به دلایلی تغییر شیمی مغز موجب بروز نتایج غیرقابل پیش بینی می شد. شرکت های دارویی کار خارق العاده ای برای بازاریابی این محصولات انجام دادند تا آنها را به بازار کشاندند. کسی هست که اسمی از پروزاک نشنیده باشد؟ اگر تبلیغات اخیر را دیده باشید می توانید این جمله را کامل کنید «افسردگی رنج آور است٬ سیمبالتا می‌تواند…»
کاربرد ضد افسردگی ها بسیار متداول است. بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۸، CDC تخمین زد که ۱۱ درصد از آمریکایی‌ها در سن ۱۲ سالگی و بیشتر از ضد افسردگی ها استفاده می کنند. بیش از ۶۰ درصد از این افراد از این داروها به مدت دو سال یا بیشتر استفاده می کنند، و متاسفانه کمتر از یک سوم آنها در سال های اخیر پیشرفتی از نظر سلامت ذهنی داشتند.
با چنین مصرف بالایی از ضدافسردگی‌ها شاید فکر کنید که افسردگی نیز می تواند همانند فلج اطفال قابل درمان باشد ؟ اشتباه است. یک مطالعه ی فراتحلیلی در ایالات متحده از ۴۷ آزمایش بالینی دریافت که داروهای ضد افسردگی هیچ فایده‌ای برای افرادی که از آنها استفاده می‌کنند ندارند.
پروفسور ایروینگ کیروش از دانشگاه هال با انجام مطالعه ای که در کتابخانه عمومی آنلاین علوم داروی منتشر شده بود نظراتش را بیان کرد. او گفت که داده‌های تحلیل شده نشان دادند که داروها در مقایسه با پلاسبو (داروی دل خوشکنک و بی اثر) بهبود بسیار کمی به دنبال داشتند و در مقیاس افسردگی همیلتون امتیاز ۵۱ را به دست آورده اند.
بعلاوه پروفسور کیروش نقل قول کرد که «با این نتایج به نظر می‌رسد که دلایل کمی برای تجویز داروی ضد افسردگی برای هرکس وجود دارد، اما بیمارانی که دارای افسردگی شدید هستند، می توانند از درمان‌های جایگزین استفاده کنند»
رویکردهای جایگزین
جایگزین هایی که او به آنها اشاره کرد شامل ورزش، گفتار درمانی، درمان های درون فردی و مشاوره می باشد. به بیانی دیگر فعالیت‌هایی که طبیعتا بدن و ذهن را تحریک و تقویت می کنند به عنوان اولین خط دفاعی در برابر افسردگی در نظر گرفته می شوند. داروهای ضد افسردگی در حال انتقال به صندلی عقب هستند.
اینکه ما در این موقعیت به چه نتیجه ای رسیدیم در صفحات کتاب منتشر شده در سال ۱۹۹۴ با عنوان گوش سپاری به پروزاک نوشته شده توسط پیتر کرامر توضیح داده می شود. گرامر پیشنهاد داد که هر کسی که دچار کمبود تفریح و لذت است شاید به خودش دوزی از پروزاکِ سرخوش کن بدهد.(فلوکستین)
