چهارشنبه سوری

نقش چهارشنبه سوری در فرهنگ ایرانی

چهارشنبه سوری یکی از قدیمی ترین جشن های ایرانی است که در طی قرن ها دستخوش تغییراتی شده اما همچنان جایگاه ویژه ای در میان ایرانیان دارد. این جشن نه تنها یک مراسم سنتی، بلکه فرصتی برای دورهمی های خانوادگی و اجتماعی است که در آن، ارزش های فرهنگی و هویتی ایرانیان بازتاب پیدا می کند. برخی از پژوهشگران بر این باورند که چهارشنبه سوری در اصل یک جشن پایان سال نبوده، بلکه در گذشته در ایام مختلف برگزار می شده و بعدها با شب چهارشنبه آخر سال ترکیب شده است. در این میان، برخی نیز تأثیر جشن های بین النهرین و آیین های باستانی مرتبط با آتش و تطهیر را در شکل گیری این جشن دخیل می دانند.

سور به معنی جشن و همچنین رنگ سرخ می باشد و ایرانی ها پایان زمستان و نو شدن را جشن می گیرند. این جشن به دوران ایران باستان و میترا بر می گردد.

میترا یا مهر، بر دوستی و نگه داشتن عهد و پیمان در هر حالتی تاکید داشته است.

مهر به سرخی بعد از غروب خورشید هم گفته می شود.

در آیین میترائیسم، آفرینش در شش گاه بوده که در گاه ششم، انسان آفریده شده است و این جشن هم بر پایه ی همان است. همچنین به گذر سیاوش از آتش و گلستان شدن آن هم اشاره دارد. در شاهنامه شخصیت سیاوش بر پایه ی مهر پرستی است.

در هند و نپال، مصادف با چهارشنبه سوری، در ماه مارس، جشن هولی کالر برگزار می شود. روز اول آتش بر پا می کنند و روز دوم با حالتی دوستانه و شاد بر روی هم رنگ می پاشند. یکی از رنگ ها قرمز است که نماد عشق می باشد.

چهارشنبه سوری یکی از مشهورترین و پرشورترین جشن ها در فرهنگ ایرانی است که در شب آخرین چهارشنبه سال و در آستانه سال نو برگزار می شود. این جشن، نمادهای مختلفی از قبیل آتش، شادی، و امید به زندگی بهتر را در خود جای داده است. در این مقاله به تاریخچه، رسم و رسوم، و سنت های چهارشنبه سوری خواهیم پرداخت.