گیاه دارشیشعان را بشناسیم

گیاه دارشیشعان را بشناسیم

درخت گز یا گیاه دارشیشعان را بشناسیم

به فارسی به طور کلی درخت گز گفته می شود. در خیرآیاد میانه با نام دیش یولقون شناخته می شود. در کتب طب سنتی با نام های فارسی و عربی شیشعان، دارشیشعان، قندول، عراقا و عود البرق آورده شده و گل های آن را که مصرف دارویی دارد و از روغن آن نیز استفاده می شود دهن القندول گویند.

مشخصات گیاه دارشیشعان

شیشعان درختچه کوچکی است که بیشتر در کنار رودخانه ها می روید. برگ های آن فلسی کوچک کشیده و سبز مایل به رنگ آبی است. گل های آن خوشه ای صورتی رنگ به طول 10-15 سانتیمتر است. پوست درخت ضخیم مانند دارچین به رنگ مایل به سرخی و خوشبو و طعم آن گس و گزنده است. درختچه آن خاردار و چوب آن نیز از نظر طعم کمی گزنده و در عین حال خوشبو می باشد. گل ها زرد  یا صورتی و خوشبو و تند است. در طب سنتی بیشتر پوست و گل آن مصرف دارد. معروف است همین که برق و قوس و فرح به درخت بزند چوب آن از عود هندی نیز بیشتر معطر می شود و به همین علت آن را عودالبرق گویند.

این درختچه در اروپا و آسیا انتشار دارد. در ایران در آذربایجان، چاه ریگ، دیلمان، دره کرج، کلاردشت، خراسان، دماوند، قزوین، پلور، دره تالار، کرمان و شهداد دیده می شود.

خواص و کاربرد دارشیشعان

شیشعان از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی گرم و خشک است. بهترین پوست آن پوست های ضخیم سنگین خوشبو و سرخ رنگ آن است که در طعم آن تلخی و تندی باشد و از نظر خواص معتقدند که محلل و قابض است و سر درد را رفع می کند و بادها را تحلیل می برد و رطوبت های غلیظ را خشک می نماید. مقوی اعضا و رافع سستی اعضا و مثانه است و خروج جنین را تسهیل می کند. اگر با دارچین خورده شود برای سرفه رطوبی کهنه و بواسیر و رفع ترشح زیاد اسپرم مفید است.