گریه بر هر درد بی درمان دواست

سلام، محسن جان که برای عبادت و تقویت ایمان گریه نمیکنیم، گریه ما به خاطر ناراحتی برای تجارب تلخ زندگی‌مان هست. امیدوارم هیچ وقت غم نبینید، اما کسی که غم دیده باشه میدونه چه زجری داره و گاهی یادآوری گذشته روح آدمو بازی میده؛ اینجور مواقع آدم بغضش میترکه و گریه میکنه، من اسمشو گذاشتم گریه‌درمانی، چون کمی آروم میشم. اگرم منظورتون اینه که به خدا توکل کنیم خب ما این کارو میکنیم ولی گاهی سنگینی درد خیلی زیاده و انسان نمیتونه تحمل کنه.

برای اینکه اثرات درمانی گریه رو بهتر متوجه شوید ، ماجرایی که برای من اتفاق افتاد و توسط گریه معالجه شدم رو بخوانید :
من پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه و اتمام خدمت سربازی به شهرم برگشتم و با موفقیت صاحب شغل مورد علاقه ام شدم و نزدیک دو سال ، روزگار خوب و موفقی داشتم تا اینکه با پیش آمد پاره ای تلخکامی ها برایم ، به بیماری افسردگی مبتلا شدم و روز به روز بیماریم پیشرفت کرد و حتی باعث شد که شغلم رو نیز از دست بدهم و مشکل مالی نیز به مشکلاتم اضافه شود . با فوت مادرم ، دیگه احساس میکردم تنها شده ام و بیماریم شدید تر شد ‌. روزگارم شده بود گوشه گیری ، احساس نا امیدی ، غمگینی دائم ، اختلال در خواب ، خستگی دائم ، بی حالی و آرزوی مرگ .
یک روز یاد پدر و مادر درگذشته ام افتادم و رفتم مزار . اونجا یه پیرمردی رو دیدم که بالای مزار یکی از ازدست رفتگانش نشسته بود و با سوز و گداز گریه و زاری وصحبت میکرد و اشک میریخت . کمی که نگاهش کردم اشک در چشمانم جاری شد و گریه شدم ولی با خود فکر کردم این شرایط برای روحیه فعلی من خوب نیست و زود از مزارستان دور شدم و تصمیم گرفتم فعلا دیگه به اینجور مکانها و چیزهایی که غم انگیزاند و گریه ام رو در میآورند نزدیک نشوم و همان روز فکری به ذهنم رسید ، با خود گفتم من باید بیشتر وقتم رو به آهنگهای شاد گوش کنم تا روحیه ام شاد شود تا از این بیماری خلاص شوم . اون زمان هنوز سی دی و مموری به بازار نیومده بود و اهنگها رو روی نوار کاست ضبط میکردند و با دستگاه پخش میتوانستیم آهنگ گوش دهیم . بنابراین برای تهیه نوار کاستهای شاد به بازار رفتم ولی موفق به تهیه نوار کاست شاد نشدم ، زیرا در اون زمان که اوایل انقلاب بود آهنگهای شاد رو مبتذل میدونستن و فروش اونها ممنوع بود . بنابراین به رادیو متوسل شدم و یه ایستگاه رادیویی جدید التاسیس بنام رادیو فردا پیدا کردم که البته رادیوی خبری بود ولی پس از هر خبر کوتاه یه آهنگ پخش میکرد بنابراین بیشتر وقتم رو صرف گوش دادن به رادیو فردا گذاشتم . پس از گذشت مدت طولانی احساس کردم گوش دادن به آهنگهای شاد تاثیر خیلی کمی در بهبود روحیه ام داشته ، با اینحال با خود فکر میکردم که شاید اگه این آهنگها رو گوش نمیدادم اوضاع روحیم خیلی خرابتر از این حرفها بود تا اینکه یک شب حوالی ساعت ۱۲ در حال گوش دادن به رادیو خوابم برد و در همان هنگام رادیو آهنگ غم انگیزی از خانم هایده پخش کرد و من با حالت گریه از خواب بیدار شدم و به آهنگ گوش دادم و اشک از چشمانم جاری شد و در همین حال به اوضاع خودم فکر کردم ، که چقدر بدبخت و بیچاره و درمانده و … شده ام بنابراین گریه ام بیشتر و بیشتر شد و با صدای بلند به هق هق افتادم ، نمیتوانستم جلوی گریه ام رو بگیرم ، بلند شدم و پنجره اطاق رو بستم که رهگذران در کوچه متوجه گریه ام نشوند ، چیزی حدود بیست دقیقه گریه کردم و بعدش آروم شدم و خوابم برد . صبح که از خواب بیدار شدم ، یاد گریه شب گذشته افتادم و تعجب کرده بودم و از اونجور گریه کردن خنده ام گرفته بود ، تا پایان اون روز متوجه شدم که روحیه ام کلا ً عوض شده و روحیه ام شاد شده بود و از اون روز به بعد با روحیه باز و شاد بر تمام مشکلاتم غلبه کردم و مجدداً شاغل شدم و زندگی خوب و شادی رو شروع کردم . در واقع اون گریه منو درمان کرده بود .
تا اینکه چند سال پیش دو باره بر اثر پاره ای اتفاقات بد مجددا به بیماری افسردگی مبتلا شدم ولی به اندازه اون قبلی شدید نبود . یک روز به فکر افتادم که دوباره با گریه خودم رو درمان کنم ، یه محیط آروم و تنهایی رو انتخاب کردم و سعی کردم با فکر کردن به مشکلاتم خودم رو به گریه بیاندازم و بالاخره موفق شدم کمی گریه کنم ، ولی بعداً متوجه شدم هیچ تاثیری در بهبود روحیه ام نداشته .
به این نتیجه رسیدم که اگه خودم را وادار به گریه کنم هیچ اثر درمانی ندارد ولی اگه میل به گریه دارید نباید مانع گریه تان شوید و با فراهم کردن شرایط مناسب ، گریه تان را جاری کنید ، مطمعناً اثرات درمانی خیلی خوبی دارد ، هم اثرات درمان روحی و هم اثرات درمان جسمی .