علائم لکنت زبان

علائم لکنت زبان :

گاهی اوقات ظاهرا اختلال شدیدی در روند طبیعی تکامل گفتار پیش می آید. ظاهرا کلمات متوقف می شوند. ممکن است قبل از ادای یک کلمه، یک صدا چندین بار تکرار شود یا کلمه ای بارها تکرار شود و بقیه معلق بماند. معمولا اصولات و کلمات اضافی بی ربط در میان کلام آورده می شوند. والدین می خواهند کاری کنند تا صحبت کردن آسان تر شود، مثلا خودشان جمله کودک را کامل می کنند. اما این کار صحیح نیست، چون آن ها نمی دانند کودک واقعا چه فکر می کند. در لکنت زبان جریان طبیعی ایده ها، با وقفه ها و مکث های ظاهرا پایان ناپذیر بر هم می خورند. والدین سعی کنند صبوری خود را حفظ کنند تا کودک متوجه نگرانی آن ها نشود. در اینجا والدین از خود می پرسند، آیا فرزندشان می داند که در درون آن ها چه می گذرد؟ اما باید بدانید، اختلال در گفتار همیشگی نیست. گاه روزها و حتی هفته ها کودک روان صحبت می کند و ظاهرا مشکلی وجود ندارد. بعد تصور می شود که کودک این دوره دشوار را پشت سر گذاشته است و همه چیز خوب پیش می رود. اما ناگهان کودک توقف می کند و مکث ها و وقفه ها باز می گردند و صحبت کردن با مشکل تکرار اصوات و کلمات، چشم به هم زدن و پا کوبیدن همراه می شود. حالا کودک برای صحبت کردن به تلاش بیشتری نیاز دارد.

نارسایی گفتار از چند سالگی مشاهده می شود :

به طور کلی نارسایی گفتار ابتدا در سن دو سال و نیم تا سه سالگی مشاهده می شود که کلمات واحد با یکدیگر ترکیب می شوند و کودک افکار پیچیده تری را بیان می کند. البته زمان مذکور ممکن است در کودکان متفاوت باشد. در این دوره جمله ها طولانی تر و ساختار جمله ها پیچیده تر می شوند. عوامل خارجی و سابقه لکنت زبان در خانواده احتمال بروز واقعی این عارضه را بیشتر می کند. لکنت زبان یکی از اعضای خانواده ضرورتا به این معنی نیست که تمام فرزندان بعدی خانواده نیز سرانجام خواه ناخواه به لکنت زبان مبتلا خواهند شد. اما اگر کودک نارسایی تکلم داشته باشد و اقوام دیگر نیز لکنت زبان داشته باشند، احتمال آن که نارسایی تکلم با کودک بماند بیشتر است.

فراموش نکنیم :

سن، مهم ترین عامل بروز رفتارهای مربوط به لکنت زبان نیست. بنابراین، عدم لکنت زبان در دوره رشد و تکامل زبان و تکلم به این معنی نیست که در آینده قطعا خبری از لکنت زبان نخواهد بود. اگر فرد مستعد لکنت زبان باشد، این مشکل می تواند در هر سنی به سراغش بیاید. یکی از عواملی مهمی که نارسایی معمولی را از لکنت متمایز می کند، مقدار و میزان اختلالاتی است که هنگام صحبت کردن پیش می آید. طبق نظر محققان، افراد مبتلا به لکنت دو برابر دیگران دچار اختلال می شوند. عامل دیگری که باید در نظر داشت، تعداد تکرار و تکیه کلام ها و نوع الگویی است که کودک در نارسایی ها استفاده می کند. برخی از صاحب نظران اشاره می کنند که کوکان مبتلا به لکنت زبان بیشتر از دیگران اصوات را تکرار می کنند. کودکان دیگر به طور عادی فقط یکی دو بار یک صدار را تکرار می کنند. خلاصه این که سابقه لکنت زبان در خانواده، وجود رفتارهای ثانوی، آگاهی از مشکل، تکرارهای پی در پی، ادای اصوات و کلمات غیر ضروری در میان جمله ها از علائم اولیه لکنت زبان به شمار می روند.