دغدغه کمبود وقت و زمان

زمان شناسی

• برنامه ریزی چیست و چرا اهمیت دارد ؟
• اصول آن کدامند؟
• لوازم آن چه می باشند ؟

اینها سوالاتی است که همواره افراد را احاطه می کند. اساسا یکی از تفاوت های اساسی میان انسان و حیوان این است که حیوان فقط در زمان حال زندگی می کند ولی انسان در سه زمان گذشته، حال و آینده، برای آدمی گذشته محمل تجارب و حال منزلگاه تصمیم گیری است و آینده سکوی رشد و ارتقا، انسان با تجزیه و تحلیل رویدادهای گذشته دست به برنامه ریزی زمان حال می زند و آینده را رقم می زند و اگر اینکار را نکند در یک زندگی خطی به سر می برد و اصطلاحا گفته می شود، اگر آدمی دست به تجزیه و تحلیل خود و برنامه هایش نزند هم تجزیه می شود و هم به تحلیل می رود.

دغدغه کمبود وقت و زمان

امروزه متاسفانه به علت دغدغه های زندگی تعداد بسیار کمی از مردم احساس می کنند وقت کافی در اختیار دارند. همه از کمبود وقت می نالند، طبق تخمین ها و برآوردهای انجام شده حدود 30 الی 40 درصد توان انسان ها به کار گرفته می شود و محاسبات نشان می دهد که افراد 60 درصد از زندگی کاری خود را هدر می دهند بیشتر وقت ها، انرژی ها، توانایی ها و استعدادها به هدر می روند چون شناخت کافی وجود ندارد.

این حالت خوش بینانه مسئله است چرا که یک نظریه دیگر می گوید که آدم ها هر اندازه هم از وقت، توان ذهنی، استعدادهای خدادادی و هوش و قوای ذهنی خود تا آخر عمر استفاده نمایند و تا حد انسان های جاویدانی مثل ابن سینا، فارابی، ادیسون، داوینچی، ویلیام جیمز، رازی و… بالا بروند تنها از 4 درصد الی 6 درصد قوای خود استفاده نموده اند و نهایتا با 96 درصد الی 94 درصد توان استفاده نشده، دارفانی را وداع می گویند. از طرفی نیز هدف ها روشن نیست و برنامه ریزی ها و اولویت گذاری ها دقیق نمی باشد و عامل بسیاری از بلاتکلیفی و سردرگمی ها در زندگی فقدان مهارت اولویت گذاری در اهداف و زندگی است.

محدوده عمر

عمر ما محدود است، ما یک بار فرصت زندگی کردن داریم امروزه طبق محاسبات انجام شده یک انسان با امید به زندگی طولانی حداکثر دویست هزار ساعت از زمان را به عنوان وقت قابل استفاده در اختیار دارد.