خواص گیاه گلرنگ و موارد منع مصرف آن

با خواص گیاه گلرنگ و موارد منع مصرف آن آشنا شویم

گلرنگ (کاجیره، کاغاله، کافشه) گیاهی است یکساله، ارتفاع آن در حدود شصت و پنج سانتیمتر، کمی خاردار و منظره کلی آن بخصوص گل هایش شباهت با خارخاسک دارد. برگ های آن بدون دم برگ پهن و موجدار با دانه های منتهی به خارهای ظریف است. رگبرگ ها در سطح زیرین برگ برجسته و نمایان می باشد. گل های آن منفرد در یک طبق کوچک لوله ای و زرد رنگ مایل به قرمز در انتهای شاخه گل دار ظاهر می شود. میوه آن فندوق سفید رنگ که در قسمت بالای آن دسته ای تار نازک وجود دارد.

گلرنگ، بومی مشرق زمین است و از نواحی عربستان برخاسته و پس از آن به سایر مناطق دنیا منتشر شده است و امروزه در اغلب کشورها کاشته می شود و از نظر مصارف روغن آن و ماده رنگی گل های آن مورد توجه است.

تکثیر گلرنگ از طریق کاشت دانه آن صورت می گیرد. دانه آن را برای اینکه در جوانه زدن تسریع شود، قبل از کاشت بیست و چهار ساعت در آب می خیسانند و معمولا در ارقام مختلفه گلرنگ پس از چهار یا پنج ماه گیاه قابل بهره برداری می شود. این گیاه در خراسان، تفرش، تبریز و برخی مناطق دیگر می روید.

خواص گیاه گلرنگ و موارد منع مصرف آن

ترکیبات شیمیایی گلرنگ :

از نظر ترکیبات شیمیایی در گل های گلرنگ دو ماده رنگی وجود دارد یکی ماده رنگی زرد که در آب حل می شود و با طریق ساده شستن می توان ماده رنگی زرد آن را به دست آورد. ماده دیگر ماده ای است قرمز رنگ به نام کارتامین که در آب غیر محلول است و در محلول های قلیایی ضعیف حل می شود، در الکل کم حل می شود و در اتر خیلی کمتر حل می شود.

در میوه این گیاه در حدود سی در صد پروتیین و مقداری چربی ثابت خوراکی وجود دارد. مقدار چربی برحسب ارقام مختلف متفاوت است و بین بیست تا سی درصد فرق می کند و از این جهت گلرنگ از دانه های روغنی نیز محسوب می شود.