آشنایی با گیاه شنگ و خواص آن

آشنایی با گیاه شنگ در طب سنتی

گیاه شنگ با نام های آلال شنگ، ریش بز خالدار، گیاه قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، لیلوشنگ، آلوشنگ، آلاشنگ، سیلخ، اسلیخ، اسپلنج، اسفلنج هم خوانده می شود. بلندی این گیاه در زمین های رسمی ده تا پانزده سانتی متر و در اراضی دشت نسبتا مرطوب و علف زارها گاهی تا هفتاد سانتی متر نیز می رسد. ریشه ی آن دوکی شکل و سفید مایل به زرد و گل های آن لوله ای زرد می باشد که در اواخر بهار ظاهر می شود.

برگ های آن نواری دراز، مانند برگ تره است که قسمت های پایین آن پهن تر از قسمت های بالای برگ و رنگ آن سبز مایل به کبود می باشد، میوه آن خاکستری مایل به سبز است که در انتهای آن یک دسته تار سفید رنگ مایل به بنفش وجود دارد، دانه های آن قهوه ای دراز و دو طرف آن ها نوک تیز، شیاردار و کمی خمیده می باشد. این گیاه در چمن زارهای مرطوب مناطق شمال ایران و در مناطق غرب ایران در کردستان، تفرش، اراک و دامنه های البرز، ارتفاعات اطراف تهران، اصفهان، شیراز می روید.

برگ شنگ

دارای طبیعت سرد و خشک و قابض است، اسهال صفراوی و اسهال خونی را قطع می کند. خوردن عصاره آن خونریزی رحم و خون روی از سینه را قطع می کند، زخم معده را التیام می بخشد و معده را تقویت می کند، نوشیدن آب جوشانده ی آن برای رفع کم اشتهایی و اختلالات کبد و پستان و رفع ترش کردن و احساس سوزش در معده و مری مفید است. تقویت کننده امعا و احشا و کبد و فم المعده، ضد سوزش اول معده و ضد استفراغ و تقویت کننده دستگاه تنفس می باشد. محمد زکریای رازی خوردن شنگ را دفع کننده سموم بدن دانسته است.

آشنایی با گیاه شنگ و خواص آن

خواص و کاربرد برگ شنگ :

تازه آن را بکوبید و با تخم مرغ به صورت کوکو بپزید و برای تسکین درد قلب میل کنید. هر روز آب تازه ی آن را بگیرید و بنوشید و روزی سه بار هم بر زگیل ها بمالید، زگیل را رفع و درمان می کند. اگر در آب بجوشانید و آب آن را هر شب بر سر بمالید، کچلی را درمان می کند. پاشیدن خشک شده برگ و گل، که به صورت پودر در آمده، برای التیام زخم ها و جراحت های کهنه و رفع بوی تعفن آن ها مفید است.